HerDanza nace en el año 2016 para promocionar la danza en Santiago de Compostela. Al igual que IGATA, apuestan por artistas gallegos y gente emergente cuya residencia artística esté localizada en Galicia.
En este festival no todo es bailar, se cuenta con distintas actividades como charlas, talleres o visionados, dirigidos tantos a expertos como al público general.
Este año, el parque de Bonaval y el CGAC fue el lugar escogido para albergar todas las actividades previstas en los días 3,4 y 5 de septiembre. Personalmente, tuve la suerte de ver los espectáculos programados para el viernes, uno de ellos el de CIA-MAI, que tuvimos el privilegio de presentar en el último evento organizado por IGATA.
Laura Romero: ¿Quiénes están detrás de este proyecto y cómo surge?
HerDanza – Detrás do proxecto estamos creadores galegos (Isabel Sánchez, Xiana Vilas e Leodan Rodríguez), que coñecemos as necesidades do sector, nós mesmos temos compañías e proxectos de danza (Cisma, La-Incidente DT e Can Cun Quinqué) e sabemos da dificultade de distribución da danza en Galicia.
HerDanza xurde dunha necesidade evidente, de visibilizar e difundir a danza contemporánea, co noso obxectivo primordial de dar a coñecer o talento galego. O festival está pensado especialmente para realizarse en espazos abertos, onde calquera persoa espontánea pode atoparse e disfrutar da danza, ainda que tamén se realiza en outros espazos como O CGAC, o Museo do Pobo Galego ou o Museo Granell.
L.R- Son ya 5 años organizando este festival, ¿cuál es vuestro mayor reto de cada edición?
HerDanza – Cada ano é un reto, coas súas peculiaridades. Os primeiros tempos foron especialmente duros para atopar financiación, aínda que este é un dos retos constantes e permanentes de cada ano.
Co tempo fomos logrando colaboradores fieis, que supuxeron un apoio e sustento ao festival. Por exemplo, o CGAC, o Concello de Santiago, ou Gadisa, levan tempo co Festival e amosando o seu apoio. Pero a parte das institucións, é fundamental toda a masa de voluntarixs e amantes da danza que nos acompañan e axudan para que o festival saia adiante. Sen eles, e o seu incontestable apoio e colaboración, ningunha edición sería posible.
L.R – Esta edición ha estado marcada por la situación sanitaria que vivimos, pero esto no os ha frenado para seguir adelante, ¿cómo es gestionar un festival de este tipo en mitad de una pandemia?
HerDanza – É complexo, porque moitos esforzos van adicados a este tema, por exemplo, crear un
protocolo, aplícalo e levalo a cabo. Logo está o tema das entradas e as reservas, que tamén leva tempo e esforzo. Pero podemos quedarnos con algo positivo, a xente ten ganas de ver danza e de asistir a espectáculos culturais nestos tempos. Cada día enchemos o aforo, e o comportamento do público foi exemplar.
Queda evidenciado que a cultura é segura, e que debemos de seguir facendo eventos nos que a xente se sinta cómoda. Dende logo é moito máis seguro asistir a un espectáculo que outras situacións que te atopas no día a día.
Ao comezo había incerteza con todo isto, pero cada vez estamos máis seguros de que foi un acerto seguir con esta edición adiante.
L.R – La última vez que mencionamos la danza y Galicia en una entrevista nos comentaban la necesidad de irse a ciudades como Madrid o Barcelona, incluso ciudades de fuera de España, para poder formarse y trabajar como profesionales, incluso para obtener cierto reconocimiento y cierta valoración del trabajo. ¿Alguna vez habéis sentido falta de apoyo? ¿Habéis notado cierta evolución en este sentido en Galicia?
HerDanza – A situación da danza en Galicia é delicada. No noso caso recibimos moito apoio emocional, porque a xente ten ganas de que haxa danza en Compostela, pero institucionalmente hai pouco apoio. A financiación á danza veuse menguada enormemente, e os profesionais da danza están a sufrir as consecuencias.
En Galicia hai moita xente con talento e ganas de facer cousas, polo que a evolución é boa, pero necesítanse apoios de verdade. Precisamos que vire a política da Xunta con respecto á danza para dar saída a todo este talento, que non se quede xente atrás. Engadido a esto, un dos problemas cos que se topa a xente nova cando quere facer unha formación superior é ten que sair fóra de Galicia (Barcelona, Madrid, Valencia…).
Por outro lado, só contamos cun conservatorio profesional dependente da Xunta de Galicia en Lugo, e isto é visiblemente pouco, cando en realidade hai moita demanda.
L.R – Consumidores de cine, de música, de teatro, de arte… ¿pero de danza? ¿Cuál es el problema?
HerDanza – O único problema é que non se programa suficiente danza, consumidores hai.
L.R – ¿Cómo os gustaría ver a HerDanza en el futuro?
HerDanza – Con perspectiva de ter o traballo ben feito, e que a xente recoñeza o festival como un lugar aberto e de encontro. Un espazo para desfrutar da danza e do movemento nos seus distintos prismas.
L.R – Desde IGATA creemos que Galicia es fuente de talento y de grandes profesionales, sin embargo, a veces es difícil encontrar talento gallego afincado en Galicia. Imagino que a nivel cultural pasa un poco lo mismo, ¿no? ¿Cuál creéis que es el problema para retener el talento?
Como comentábamos antes un dos problemas e a ausencia dun contexto óptimo para poder desenvolver unha carreira artística en Galicia. E neste sentido a danza é moitas veces unha das máis olvidadas á hora de desenvolver plans estratéxicos de futuro, que permitan unha posibilidade real de afincamento dos nosos talentos nesta comunidade.
L.R – ¿Algún otro proyecto que tengáis entre manos o que os gustaría empezar?
Sempre seguimos traballando, igual que outras compañeiras, en propostas que favorezcan o contexto da danza en Galicia. Como plans pedagóxicos, programacións, produccións e traballos de mediación coa comunidade.
L.R – Gracias por aportar todo este trabajo y esfuerzo, ¡estaremos esperando la sexta edición.